Brákar minningar.

Vestmannaeyjar

Sumir ferðir voru minnisstæðari en aðrar.

Vestmannaeyjagosið var eftirminnilegt.

Við vorum kallaðir út á öðrum eða þriðja degi minnir mig og hélt  hópur frá Brák af stað til Þorlákshafnar en þar áttum við að fara um borð í varðskip.

Þegar við mættum á bryggjuna var leiðindaveður og var skipinu haldið við bryggjuna með því að keyra í springinn og þegar við vorum komnir um borð þá var strax lagt af stað og sett á fullt.

Ég hljóp strax niður alla þá stiga sem ég fann og hætti ekki fyrr en komið var niðurundir kjölinn en þar verður hreyfingin minnst, Óli  Haralds hafði fylgt mér og þarna rákumst við á almennilegan skipverja sem bauð okkur afnot af klefanum sínum.

Skipið var keyrt á fullu til að komast sem fyrst með þessa vösku björgunarmenn til eyja, ekki var hægt að segja að gott hafi verið í sjóinn, hentustum við Óli upp og niður í kojunum og að lokum þoldi Óli ekki lengur og við tóku miklar fórnir, allt matarkyns vildi upp og út hjá sveitamanninum.

Allt tekur enda og þannig fór með þessa sjóferð líka, við komumst lifandi til Vestmannaeyja og þar tók alvaran við, eftir að hafa komið okkur fyrir í stýrimannaskólanum og þegið smá næringu birtist Patton en það var Sveinn Eiríksson kallaður enda röggsamur stjórnandi.

Skipti hann liðinu, sumir áttu að fara að aðstoða við að styrkja þak Netagerðarinnar, aðrir áttu að fara að negla fyrir glugga og svo framvegis.

Patton sagði að fyrir utan stæði vörubíll og við skildum drífa okkur út og uppá bílinn, ekki stóð á okkur vöskum mönnunum, komnir til að bjarga heiminum ef þyrfti.

Menn hlupu út og stukku uppá vörubílinn, þarna stóðum við og biðum eftir bílstjóranum sem við héldum að væri alveg að koma.

Eftir dágóða stund birtist hershöfðinginn og spurði eftir hverju fjand... við biðum, þið eigið að vera löngu farnir, það vantar bílstjórann stundi einhver upp.

Ætlið þið að segja mér að þið séuð soddan aumingjar að það sé engin sem getur keyrt bíl í hópnum.

Einhverjir hrintu mér útaf pallinum og Patton spurði hvort ég kynni að keyra, já ég held það stundi ég upp enda búin að læra að það væri best að standa ekki uppí hárinu á hershöfðingjum.

Þegar ég ætlaði að setja í gang var engin lykill í svissinum en eins og margir þekkja mátti nota nagla til að koma Bens í gang og var sú aðferð notuð þarna svona áður en  Patton héldi nýja ræðu.

Við unnum síðan eins og skepnur við að negla fyrir glugga á sjúkrahúsinu og fleiri stöðum sem ég man ekki hverjir voru, oft var glóandi vikurregnið svo mikið að við skriðum undir bílinn.

Þessi törn stóð nánast samfellt í tvo sólahringa með örstuttum pásum svona til að mannskapurinn næði að næra sig.

Þegar Patton sá að hann var búin að kreista alla orku út úr hópnum var okkur tilkynnt að við hefðum staðið okkur ágætlega og það væru óþreyttir björgunarsveitarmenn á leið til eyja og við ættum að fara með skipinu til baka til fastalandsins.

Við kvöddum Vestmannaeyjar og ugglaust gleymum við aldrei þessum tveimur sólahringjum sem við tókum þátt í björgunarstörfum sem voru allt öðruvísi en við höfðum áður kynnst.

Ferðin til lands gekk vel, við sváfum meira og minna í allskonar stellingum mest alla leiðina.

Hrollur gamli beið á bryggjunni og ekki man ég neitt frá ferðinni til Borgarness en heim komust allir og nýr hópur úr Borgarnesi og Borgarfirði hélt til Vestmannaeyja.

                                                                                                            Björn Hermannsson